Witam:)

Zapewne wszyscy interesujący się chodź trochę tematyką sportu z utęsknieniem czekają na tak ważne wydarzenie sportowe, jakim są Igrzyska Olimpijskie. Oczywiście w miarę możliwości będę się starała zdawać relację z bieżących wydarzeń, związanych ze sportami i sztukami walki.
 Jako, że jestem studentką wychowania fizycznego postaram się przybliżyć w skrócie historię Igrzysk Olimpijskich, w czasie których również odbywały się dyscypliny związane ze sportami walki. Zapraszam zatem w podróż po historii... 

Najsławniejsze starożytne igrzyska odbywały się w Olimpii. Olimpia, święty okręg na Peloponezie nad rzeką Alfejos, należała do najważniejszych greckich centrów religijnych. Znajdował się tam ośrodek kultu Zeusa oraz jego małżonki Hery. Ponadto były tam świątynie i ołtarze innych bóstw: Ateny, Apollona, Afrodyty, Demeter, Hermesa, Posejdona, a także herosów, np. Heraklesa. Najsławniejsza była świątynia Zeusa, w której znajdował się jeden z cudów świata starożytnego: chryzelefantynowy posąg Zeusa, urzekający widzów ogromem, pięknem i bogactwem. 
Początki Igrzysk Olimpijskich nie są znane. Istnieje na ten temat wiele podań i mitów. Według jednego z nich sam Zeus był twórcą agonów sportowych. Inny mit głosił, iż twórcą igrzysk olimpijskich był Pelops, który zdobywszy władzę w Pisie, urządził igrzyska na cześć Zeusa. Najpowszechniejsze wśród starożytnych Greków było jednak przekonanie, że autorem igrzysk był heros Herakles, który miał zorganizować je dla uczczenia swego zwycięstwa nad królem Elidy Augiaszem. Natomiast starożytny geograf Strabon twierdził, że inicjatorami igrzysk byli Etolowie, wojownicze plemię, które pojawiło się na Peloponezie pod koniec II tysiąclecia przed naszą erą. 
Pierwsze odnotowane igrzyska odbyły się w 776r.p.n.e., a zwycięzcą w biegu na jeden stadion, jedynej wówczas konkurencji, był Koroibos. Na czas igrzysk ogłoszono tzw. ekechejria, pokój boży. Obowiązywał on wszystkich Greków w okresie igrzysk olimpijskich. Gwarantował on udającym się na igrzyska pielgrzymom, zawodnikom , sędziom, a także poselstwom bezpieczną drogę, nawet przez terytoria państw pozostających w wojnie z krajami osób przez nie przejeżdżającymi . Kto złamał ekecherię, traktowany był jako świętokradca. O randze igrzysk świadczyć może fakt, iż nie przerwano ich nawet w okresie najazdu perskiego w 480r.p.n.e.
Igrzyska olimpijskie odbywały się co cztery lata i poprzedzała je wspomniana dwumiesięczna ekechejria. Uczestniczyć mogli w nich jedynie wolni Grecy. Prawo zakazywało udziału  w nich 
zabójcom i świętokradcom, a także kobietom.  Żródło tego ostatniego zakazu nie jest znane, niemniej za oglądanie agonów kobietom groziła kara śmierci (zrzucenie ze skały). Wyjątek stanowiła kapłanka bogini Demeter, Chamyne, uczestnicząca w igrzyskach "z urzędu"; jej stałe miejsce na widowni znajdowało się naprzeciw trybuny hellanodików (sędziów).
Zawodnicy zobowiązani byli do poświęcenia się treningowi przez 10 miesięcy poprzedzających igrzyska. Ostatni miesiąc winni byli trenować w Olimpii pod okiem instruktorów. Obowiązywała ich też specjalna dieta, w której zamiast mięsa spożywano ser, obowiązywał ich także zakaz spożycia wina i utrzymywania stosunków płciowych. Zawodnicy startowali w dwóch grupach: juniorów i seniorów, przy czym kwalifikacji dokonywano na podstawie wyglądu zewnętrznego. Zawodnicy losowali przeciwników. 
Igrzyska trwały początkowo tylko dzień, póżniej kilka dni. W pierwszym dniu składano wielką ofiarę; hekatombę, tj. ofiarę ze stu wołów. Podczas pierwszych trzynastu igrzysk rozgrywano tylko jedną konkurencję: bieg na dystansie jednego stadionu (ok. 192, 28m). Dopiero od igrzysk 14 olimpiady (724r.p.n.e) program wzbogacano sukcesywnie o inne konkurencje. W roku 688 p.n.e. wprowadzono boks,  , w 648 p.n.e. pankration. Wraz ze wzrostem liczby konkurencji wydłużył się czas trwania igrzysk do 5 dni. 

Najwyżej ocenioną konkurencją pentatlonu(pięcioboju) były zapasy. Rozgrywano je zawsze na koniec pięcioboju. Zapasy pojawiły się w programie igrzysk olimpijskich w 708r. p.n.e. Były bardzo popularne, nauczano ich w palestrach. Starożytne zapasy znacznie różniły się od współczesnych. Zwycięzca winien był pokonanego rzucić trzykrotnie na ziemię. Dozwolone było wyłamywanie palców, szarpanie za nos i wargi, podstawianie nogi. Walczono w pozycji stojącej. U zapaśników ceniono zarówno siłę, jak i technikę walki. Najsławniejszym zapaśnikiem- olimpionikiem był Milon z Krotony, żyjący w VIw. p.n.e. Zwyciężył sześciokrotnie w igrzyskach olimpijskich , a także dziesięć razy w istmijskich, dziewięć razy w nemejskich i sześć w pytyjskich. Podobno podniósł czteroletniego byka, następnie zabił go uderzeniem pięści i zjadł w ciągu jednego dnia.

Od igrzysk dwudziestej trzeciej olimpiady (688r.p.n.e.) rozgrywano walki na pięści , dyscyplinę bardzo popularną w dawnej Grecji. Pięściarze owijali ręce miękkimi skórzanymi ochraniaczami. Pojedynki toczono aż do pokonania przeciwnika. Ważną rolę w boksie odgrywało wyszkolenie techniczne. Bywali olimpionicy stosujący wyjątkową technikę: sławny Melankomas z Karii(Iw.n.e.) zwyciężył nie zadając ciosów, a doprowadzając przeciwnika do wyczerpania. Pojawienie się zawodowych bokserów zbrutalizowało tę dyscyplinę. Miękkie ochraniacze zastąpiono rzemieniami z twardej skóry, a w Cesarstwie Rzymskim wzmacniano je matalowymi guzami. Jednak nawet walki toczone podczas igrzysk olimpijskich czasami kończyły się śmiercią zawodnika. Szczególnie tragiczne wydarzenie miało miejsce w 496r.p.n.e. podczas igrzysk 71 olimpiady. W finałowym pojedynku śmierć poniósł Iktios z Epidauros znokautowany przez Kleomedesa z Astypalei. Brutalność boksu znalazłą odzwierciedlenie  w satyrach rzymskich pisarzy. Tworzący w I w.n.e. Lukillios w utworze "Uwielbienie dla bokserów" pisał:
"Ten, co tak wielki dziś jest olimpijski zwycięzca Cezarze,
Brodę miał niegdyś, brwi, nos, oczy i uszy, jak my,
Lecz, gdy zapisał się raz do pięściowców , wnet wszystko postradał. "

Najbrutalniejszą z dawnych dyscyplin olimpijskich był pankration, wprowadzony w 648r.p.n.e.(igrzyska 33 olimpiady). Pankration był jakby połączeniem boksu i zapasów. Wolno było wykręcać i wyłamywać kończyny , wyciskać palcami oczy, gryżć itp. Walczono aż do zwycięstwa, ponieważ jeden z walczących musiał poddać się, w pankrationie nie wolno było uczestniczyć Spartanom. Walki pankratiastów często kończyły się okaleczeniem, a nawet śmiercią walczących. Była to dyscyplina najbardziej przypominająca walkę na wojnie. Mimo jej okrucieństwa, a może własnie dlatego Grecy zachwycali się nią do tego stopnia , że w 200 r.p.n.e. wprowadzili do programu igrzysk 133 olimpiady pankration chłopców. 
Jednym z najsławniejszych pankratiastów był Theagenes z Tesalii, który zwyciężył dwukrotnie w igrzyskach olimpijskich( 480 i 476 r.p.n.e.) dziesięciokrotnie w istmijskich i dziewięciokrotnie w nemejskich. Niebezpieczeństwo utraty życia w pankrationie powodowało, iż niedrzadko do eliminacji stawało niewielu zawodników, czasem tylko jeden. W tym ostatnim przypadku ogłaszano go zwycięzcą akoniti ( bez dotknięcia piasku).