"Po prostu walcz 2"

Za zamkniętymi drzwiami z pozoru nie wyróżniającego się niczym college'u planowany jest finałowy pojedynek w podziemnych rozgrywkach MMA. Ex-gwiazda MMA, Case Walker (Michael Jai White) przygotowuje do walk czwórkę studentów, z których każdy musi pokonać własne słabości i stawić czoła indywidualnym problemom. Case nauczy ich powalających technik sztuk walki i pokaże jak walczyć w najbardziej wyczerpującym turnieju - The Beatdown. W filmie pojawia się: mistrz UFC Lyoto Machida, zawodnik MMA Scottie Epstein i zawodnik UFC Todd Duffee.

Sztuki walki różnią się od dyscyplin sportowych tym, że sam trening jest w nich często ważniejszy niż wynik. Skorzystaj z mądrości Wschodu, zacznij trenować według wskazówek mistrza świata w karate Piotra Szymali, a będziesz silny i spokojny jak skała.

Zasady treningu:

Wykonywanie formy ruchowej powinno następować z zachowaniem następujących zasad: dokładność, stałe napięcie mięśni oraz stopniowe zwiększanie szybkości wykonania ćwiczeń, przy jednoczesnym zachowaniu dokładnej formy. Trening opiera się na zasadzie serii. W ciągu 5 do 10 serii, trwających od 1 do 10 minut, wykonujesz maksymalną liczbę powtórzeń. Czas trwania serii zależy od twojej kondycji. Pamiętaj o kilku zasadach głównych:

• Utrzymuj stałe napięcie mięśni w czasie każdej fazy ruchu. Jest to niezwykle istotne dla siły i wytrzymałości włókien mięśniowych, a dodatkowo świetnie je rzeźbi.

• Główny nacisk podczas wykonywania form połóż na dokładność i płynność. Najpierw naucz się poprawnej formy, a potem stopniowo zwiększaj szybkość powtórzeń.

• Koniecznie rozgrzewaj organizm przed treningiem i rozciągaj mięśnie po ćwiczeniu. Zmniejszysz w ten sposób napięcie zarówno w mięśniach, jak i w stawach.

• Po skończonym treningu nie wolno także zapomnieć o uspokojeniu i koncentracji

Rozgrzewka

Dobra rozgrzewka powinna zajmować 5-8% czasu treningu. Przygotuj do pracy mięśnie, stawy i ścięgna. Przed ćwiczeniami form możesz dodatkowo wzmocnić ramiona i brzuch. Do treningu górnych partii mięśniowych w zupełności wystarczą pompki w różnych wariantach (3 serie z maksymalną liczbą powtórzeń). Scyzoryki wykonuj ze skrzyżowanymi stopami i rękoma splecionymi za głową (3 serie z maksymalną liczbą powtórzeń).


Rozciąganie

Stretching powinien stanowić 5-8% Twojego treningu. Włókna mięśniowe staną się silniejsze, a stawy bardziej wytrzymałe. Efekt - mniej kontuzji. Barki - wyprostowaną w łokciu rękę przybliż bez skrętu tułowia; druga ręka jak najbliżej klatki piersiowej. Nogi i plecy - w szerokim rozkroku przyciągaj głowę jak najbliżej kolan.


Medytacja

Najprostszą jej formą jest relaks - wystarczy poleżeć pod drzewem i wpatrywać się w chmury. Ci, którzy osiągnęli najwyższy stopień wtajemniczenia, potrafią kontrolować organy wewnętrzne, układy krążenia i pokarmowy. Wprowadzenie w stan uspokojenia i wyciszenia poprawia sprawność i działanie organizmu. W czasie relaksu rozluźniasz mięśnie, ścięgna, udrażniasz układ limfatyczny i wzmacniasz odporność. Obniża się tętno spoczynkowe, ciśnienie i poziom cholesterolu.
Medytacja dla Twojego umysłu i psychiki jest jak stan tuż przed zaśnięciem, tzw. faza alfa. Synchronizujesz wtedy pracę obu półkul mózgowych. Masz lepszą pamięć i zdolność kojarzenia. Dlatego medytuj nie tylko po treningu, ale również przed egzaminem lub naradą.


Podstawowe formy

Forma 1: Dla zapewnienia równowagi, początkujący może pomóc sobie oparciem dłoni np. o framugę w drzwiach. Unieś nogę zgiętą w kolanie do poziomu, w którym będzie ono trochę wyżej niż biodra. Następnie wyprostuj nogę w kolanie. Wykonaj tyle powtórzeń, na ile wystarczy Ci sił. Podczas ćwiczenia staraj się trzymać udo na jednym poziomie. Ruch wykonuj płynnie, utrzymuj stałe napięcie mięśni nogi i brzucha. Prostuj stopę w stawie skokowym w ostatniej fazie. Przerwij, gdy ze zmęczenia obniżysz kolano poniżej bioder. Powtórz to samo na drugą stronę. Odpocznij maksymalnie 1 minutę i zacznij drugie ćwiczenie.

Forma 2: Unieś zgiętą w kolanie, ale tym razem zrób to bokiem. Ćwicz podobnie jak poprzednio. Stopę podnoś tak wysoko, by czuć napięcie wewnętrznych mięśni ud. Jeśli nie możesz utrzymać nogi w wyproście zbyt wysoko, nie przejmuj się tym. Najważniejsze jest napięcie mięśni i płynność wykonania ruchu, a nie wysokość, na jaką uniesiesz nogę. To drugie jest tylko kwestią dobrego rozciągnięcia mięśni, a stosując się do naszych wskazówek, z czasem oprócz siły osiągniesz dużą elastyczność. Wykonaj po 5-8 serii na każdą z nóg.


Forma 3: W pozycji wykrocznej złóż ręce, tak aby przedramiona zetknęły się na wysokości pasa. Napinając mięśnie, wykonaj płynne uderzenie pięścią w przód, z jednoczesnym skrętem tułowia. Drugą rękę cofnij tak, aby dotknęła kości biodrowej. Ruchy wykonuj płynnie i utrzymuj napięcie mięśni. Ćwicz do odczuwalnego zmęczenia, którego oznaką mogą być np. skurcze spowodowane ciągłym napięciem mięśni. 1 minuta przerwy.

Forma 4: Przedramiona skrzyżuj przed sobą. Płynnym ruchem przenieś jedną rękę zgiętą pod kątem prostym na wysokość czoła, a drugą do kości biodrowej. Brzuch trzymaj cały czas napięty. Powtarzaj naprzemiennie, aż do zmęczenia. 1 minuta przerwy.

Forma 5: W wykroku wyprostuj w poziomie rękę, a drugą, zgiętą w łokciu ustaw tak, aby pięść znajdowała się na wysokości oczu. Z jednoczesnym skrętem tułowia przenieś ją przed siebie, a drugą cofnij do kości biodrowej. Ćwicz do zmęczenia. 1 minuta przerwy.

Forma 6: Ustaw ręce jak w poprzednim ćwiczeniu, ale nie zaciskaj dłoni. Przy markowaniu uderzenia kantem dłoni ręka jest zgięta w łokciu pod większym kątem. Czas całego treningu zależy od tego, czy będziesz utrzymywał cały czas napięcie mięśni. Jeśli tak, to już po 30 minutach będziesz miał dość.

'Fighter"

Historia niezwykła, ale w sporcie równie niezwykłych historii było wiele, a co dopiero w kinie. Od zera do bohatera? Ten klimat? Prawie. Micky Ward jest bokserem, ale żyje z zamiatania ulic. Nikt mu nie wróży przyszłości, nikt nie wspomina o pasach mistrzowskich, które jeszcze przed nim. Jest tylko teraźniejszość, która wydaje się, że jest nieodwołalna, że rozciągnie się na resztę życia. Codziennie to samo: parszywa praca; wykłócanie się z byłą żoną o możliwość zobaczenia się z dzieckiem; popołudniowe treningi, które nic nie dają; a od święta - wielkie lanie, przyjmowanie ciosów - na korpus i na twarz - na jakimś podrzędnym ringu, za jakieś śmieszne pieniądze.

Przestawiają się zwrotnice (ktoś, coś przestawia - na szczęście w "Fighterze" nawet nikt nie myśli, by zająć się tego typu dywagacjami) i zaczyna się układać. Bohater znajduje kogoś, na kim może polegać; ktoś wreszcie zaczyna mu sensownie pomagać, w ogóle wszystko staje się jakby bardziej sensowne. W międzyczasie jeszcze uczy się wygrywać, czyli zdobywa mentalność zwycięzcy.
Główny patent jest prosty: Russell starą jak świat sportową historię umieszcza w kontekście historii rodzinnych, a te już nie są tak oczywiste. Matka, tapirowana despotka z przerośniętym ego, to domorosła promotorka boksu, robiąca z syna worek treningowy, maszynkę do zarabiania łatwych pieniędzy. Wataha jej rozhisteryzowanych, wulgarnych i roztytych córek gania za matką w swoich za dużych, porozciąganych bluzach. Brat Micky'ego - kiedyś świetnie zapowiadający się bokser, dzisiaj jest przegranym narkomanem.  Charlene Fleming, dziewczyna naszego bohatera, niegdyś skoczkini wzwyż, która chce, by wyrwał ją stąd, gdzie przyszło jej i jemu żyć. Czyli gdzie? Dokładnie tam, gdzie niecałe dwa wieki temu przybywali wszyscy, którzy szukali nowej ziemi obiecanej - w Lowell, leżącej kilkadziesiąt kilometrów od Bostonu pierwszej amerykańskiej społeczności przemysłowej, która dzisiaj wygląda - przynajmniej tak ją pokazuje Russell - tak, że aż szkoda gadać.

Na tle tych obskurnych domów i równie brzydkich sal gimnastycznych, na tle tandety światka bokserskiego Russell buduje film nie o jednym wojowniku, ale co najmniej o kilku wojownikach i wojowniczkach. Niewielu z nich, by walczyć, potrzebuje ringu i rękawic bokserskich. Każdy tu jednak walczy równie zawzięcie, po swojemu i o swoje - najczęściej może właśnie o Micky'ego, co oczywiście sprawia, że główny bohater obok bandy krewkich, wygadanych postaci wygląda jakby blado. W żaden sposób nie szkodzi to "Fighterowi", który w równej mierze jest standardową - ale niejako rozgrzeszoną z banału, bo przecież opartą na faktach - historią narodzin czempiona, co opowieścią o instytucji rodziny, instytucji na tyle wyniszczającej, że trzeba się zwyczajnie od niej odciąć, by do czegoś w życiu dojść. Micky, dzięki ciężkiej pracy i uporowi, stał się mistrzem bokserskim. Dicky po zwolnieniu z więzienia, zostaje trenerem młodszego brata, pomagając mu wywalczyć najważniejszy tytuł.