Trening atletyczny w dyscyplinach sportowych

W dniu dzisiejszym chciałam przedstawić Państwu artykuł poświęcony tematyce treningu atletycznego w dyscyplinach sportowych, który jest bardzo ważnym aspektem, zarówno w sportach jak i w sztukach walki. Artykuł jest mojego autorstwa, pisany na podstawie książki „Trening siły eksplozywnej w sportach walki”. Będą w nim zawarte najważniejsze kwestie i informacje przydatne każdemu, kto pasjonuje się tą tematyką.

Pierwsza kwestia to pojęcie treningu funkcjonalnego i główne jego zasady.

1. Trening atletyczny w dyscyplinach sportowych
   
   1. Trening funkcjonalny- to proces, w którym w zamierzony i planowy sposób używa się ćwiczeń fizycznych budujących zintegrowane wzory ruchowe, czyli ruchy naśladujące aktywność sportową, angażując do pracy całe ciało.
   Atletyczny trening funkcjonalny jest zorientowany na:
   -cel,
   -wydajność,
   -rezultaty.

Metodyka sportowego treningu funkcjonalnego ma swoje źródło w rehabilitacji ruchowej. Obecnie zasady te są stosowane także do innych celów. Podstawową ideą sportowego treningu funkcjonalnego jest zasada użyteczności( praktycznego zastosowania) w wykonywaniu ćwiczenia czy zadań treningowych, która dotyczy bezpośrednio codziennych funkcji życiowych, aktywności i rywalizacji sportowej.

Definicja pojęcia treningu sportowego:

„Wszystkie czynnościowe wzorce ruchowe, obejmujące akcje spowalniania, stabilizacji i przyspieszania, które występują w obrębie łańcuchów kinetycznych i we wszystkich trzech płaszczyznach ruchu”.

Kondycyjny trening funkcjonalny można zastosować na każdym poziomie zaawansowania technicznego i motorycznego.

Zasady treningu funkcjonalnego:

1. Wykonywanie ruchów wielostawowych, odbywających się we wszystkich trzech płaszczyznach ( strzałkowej, czołowej i poprzecznej.)
2. Wykonywanie ruchów z udziałem wielu grup mięśniowych. Ruchy te składają się na akcję o walorze praktycznym, która może znaleźć zastosowanie w codziennym życiu lub sporcie.
3. Obecność elementu improwizacji i nieprzewidywalności związanego ze wzrastającym stopniem trudności ćwiczeń.
4. Powiązanie treningu z jednoczesnym ćwiczeniem koordynacji i równowagi.
5. Stopniowy wzrost intensywności i trudności ćwiczeń.
6. Ukierunkowanie na rozwój równowagi, umiejętności zachowywania stabilnej pozycji i wzrost siły generowanej z dolnych partii ciała lub mocnego tułowia.
7. Położenie nacisku na ćwiczenia wolne, z wolnymi ciężarami, przyrządaru własnego ciała. Wprowadzenie ćwiczeń angażujących mięśnie i stawy w taki sposób, aby musiały pokonywać siłę grawitacji wspomagających trening równowagi.
8. Ukierunkowanie na osiągnięcie wybranego celu. Każdy ruch ma praktyczne zastosowanie i prowadzi do określonego rezultatu, należy więc precyzyjnie go wykonywać.
9. Skupianie się na pracy całego ciała, przebiegającej w łańcuchach kinetycznych, w formie zintegrowanych akcji ruchowych, a unikanie ruchów izolujących pracę mięśni i stawów.
10. Intencjonalne wprowadzenie ćwiczeń, które wykonuje się w środowisku niestabilnym. Ćwiczenia tego rodzaju odznaczają się wyższym stopniem trudności, wymagają bowiem ciągłego utrzymywania równowagi. Wykonywanie ich pozwala wytworzyć u sportowców umiejętność utrzymywania lub odzyskiwania równowagi oraz rozwinąć koordynację ruchową.