Kilka słówek japońskich:)

Fukugo (dwubój)
Fukugo to dwubój polegający na naprzemiennym rozgrywaniu kata i kumite w ramach jednej konkurencji. Zawodnicy równolegle prezentują kata kombinowane o nazwie Kitei.
Schemat rozgrywek jest zawsze tak ułożony, by w finale rozgrywane było kumite.
En-bu
En-bu walka choreograficznie ułożona. Czas trwania wynosi 55-65 sekund. Rozgrywana w parach: mężczyzna - kobieta, mężczyzna - mężczyzna. Oceniana systemem punktowym jak kata.
Kime - skupienie (zakończenie techniki z mocnym napięciem mięśni)
Chikara - siła, energia, moc wewnętrzna
Uke - blok
Karate - pusta pięść
dojo- sala treningowa
karatega - strój treningowy
kyu - stopień uczniowski
dan - stopień mistrzowski
karateka - ćwiczący karate
makiwara - przyrząd do ćwiczeń siły
obi - pas
sensei - mistrz
semai - najwyższy stopniem
seiza - siad po japońsku
seiretsu - zbiórka
sensei-ni-rei - ukłon do mistrz
otogani-rei - ukłon do uczniów

Dlaczego warto trenować karate?

Dziś coś na temat, nad czym pewnie zastanawia się wielu trenujących, jak i chcących zacząć swoją przygodę z Karate:)

Karate jest jednym z niewielu sportów ogólnorozwojowych. Trening zawiera najróżniejsze elementy, zarówno zabaw, tzw. "wytrzymałościówki", rozciągania, jak i technik karate. Po solidnym i dobrze poprowadzonym treningu wiemy, że każda partia ciała pracowała w jakimś stopniu. Karate jest również sportem symetrycznym. Oznacza to, iż góra, dół, prawa i lewa strona ciała pracują równomiernie. Dodatkowo treningi na bosaka zapobiegają płaskostopiu. Osoba trenująca karate jest zdrowa i silna fizycznie jak i psychicznie.

Drugą sprawą dla której ludzie zapisują się na karate jest samoobrona.
Świat karate jest bardzo zróżnicowany, co pozwala na to, aby każdy znalazł styl odpowiedni dla siebie. Style takie jak Shotokan bazują na technikach szybkich i niskich stabilnych pozycjach. Kyokushin i inne podobne style są oparte na twardych technikach. Ich założenie w walce
to: raz a dobrze. Karatecy z Kyokushin po kilkunastu latach treningu potrafią łamać kije baseballowe, tafle lodu, deski, cegły i inne twarde przedmioty. Kij do baseballa jest dużo twardszy od np. ludzkiej głowy, więc proszę sobie wyobrazić co taka noga łamiąca 3 lub 4 kije naraz może zrobić z głową przeciwnika atakującego nas :)

Karate to nie tylko sport. Karate jest czymś więcej. Wiele ludzi zna je tylko z telewizji. Takie osoby podchodzą do tego z dystansem, a nawet niechęcią. W filmach droga pustej ręki (jap. Karate-do) pokazana jest jako brutalna siła i nic więcej. Ktoś, kto obejrzy taki film myśli, że karate wygląda dokładnie tak samo. Niektórzy nawet mają dosłownie za nic karate myśląc, że jeden cios wystarczy i karateka leży. Parodiują również wyczyny karateków np. usiłując łamać deski lub inne przedmioty.
Bardzo często próby te kończą się urazami. Zwykli szpanerzy, czy też "wielcy wojownicy" bardzo szybko odchodzą z klubów karate uważając, że sami więcej potrafią. Sztuka pustej ręki jak i inne sztuki walki mają to do siebie, że powolutku, małymi kroczkami doprowadzą do mistrzostwa. W końcu taki zapaleniec nauczy się jednak łamać deski np. techniką obrotową na wysokości głowy, (bo jak wiadomo nie każdy "mistrz" to potrafi"). Karate jest jednak czymś dużo piękniejszym. Wielu trenujących jest dosłownie zakochanych w tej dyscyplinie sportu. Najlepiej opisze to taka sytuacja. Spotyka się dwóch kolegów. Jeden z nich ma dziewczynę.
Pokazuje drugiemu jej zdjęcie. Ten komentując fotkę mówi, że widział ładniejsze dziewczyny. O gustach się oczywiście nie rozmawia. Ale jak wiadomo każdy ma swój ideał dziewczyny/chłopaka. Ale coś jednak sprawiło, że dla tego pierwszego ta dziewczyna jest tą najwspanialszą na świecie. Tak samo jest ze sportem. To samo coś mówi, że to właśnie karate jest najwspanialsze i warto je trenować. Patrząc surowym okiem na wszystko, nie ma idealnej dziewczyny ani idealnego sportu. Karate:
"dwóch facetów wyszło na środek maty i wymienia kopniaki. Co w tym ciekawego?". No niby tak, ale przecież piłka nożna również nie wygląda ciekawie z tego punktu widzenia. Przecież to tylko dwie zgraje facetów biegających za piłką od jednej strony boiska do drugiej.

Kolejną rzeczą, która sprawia, że wschodnie sztuki walki cieszą się tak dużym zainteresowaniem (Polski Związek Karate jest drugą w Polsce organizacją sportową po PZPN pod względem ilości członków) jest atmosfera mistycyzmu i tajemniczości na treningach. Przyczyną tego jest fakt, iż na treningach wprowadzony jest kodeks budo, ćwiczący trenują w kimonach (karate-gi, judo-gi, teakwondo-gi ? gi. tzn ubranie), oraz używanie języka danego kraju z którego sztuka walki się wywodzi.

Wszystko to sprawia, że karate staje się wręcz czymś magicznym. Ta magia właśnie przyciąga najwięcej ludzi. Od karate można się wręcz uzależnić.
Z taką różnicą, że ten narkotyk nie działa na ludzi negatywnie.

Podstawowe metody rozwijania gibkości dla trenujących karate

Dzisiaj krótko o rozwijaniu gibkości:)


Karate jako wschodnia sztuka walki cieszy się szeroką popularnością na całym świecie. Często spotykamy je w książkach,filmach, telewizji i arenach sportowych. Karate rozwinęło się przeszło 1000 lat temu jako forma walki bez użycia broni, ale z zastosowaniem naturalnych dla człowieka środków tj. pięści, łokci, kolan, głowy i stóp. Tym co szczególnie odróżnia karate od innych sportów walki są kopnięcia. Właśnie techniki nożne, szczególnie wysokie i dynamiczne ataki nogami są jednym
z bardziej skutecznych i widowiskowych elementów tej dyscypliny. Myślę, że wielu ćwiczących, a nawet ogromna większość z nich boryka się z problemami polegającymi na umiejętności wykonywania wysokich kopnięć o dużej amplitudzie ruchu.
Oczywiście zdarzają się nieliczne wyjątki, którzy praktycznie po kilku bądź kilkunastu treningach, zapoznawszy się z ćwiczeniami gibkościowymi, potrafią wykonać szpagat podłużny i poprzeczny tzw. turecki. W swoim artykule chciałbym zająć się i omówić podstawowe metody rozwijania gibkości.

- Definicja gibkości:
   Gibkość możemy scharakteryzować jako zdolność do wykonywania ruchów o dużej amplitudzie. Gibkość jest jedną z ważniejszych cech motorycznych każdego sportowca. Wśród dyscyplin, które wymagają bardzo dobrego przygotowania gibkościowego, na jednym z pierwszych miejsc znajdują się sporty walki, a przede wszystkim karate. Wykonywanie szybkich,dynamicznych, wysokich kopnięć bez bardzo dobrego rozwoju gibkości jest trudne i praktycznie niewykonalne. 


-Uwarunkowanie gibkości:

   Gibkość ma ścisły związek z wiekiem. Uzależniona jest od elastyczności mięśni i ścięgien, torebek stawowych i kształtu stawów. U dzieci i młodzieży jest ona większa niż u ludzi dorosłych. Wynika to z większej naturalnej elastyczności mięśni i tkanki łącznej u ludzi młodych oraz nie zakończonego u nich procesu kostnienia. Powszechnie przyjmuje się, że u młodzieży nie zajmującej się sportem i nie stosującej ćwiczeń rozciągających stosunkowo duża gibkość utrzymuje się do około 15 roku życia, a w późniejszym okresie następuje jej stopniowe zmniejszanie. Prawidłowoprowadzona praca treningowa ma bardzo duży wpływ na osiąganie wysokiego poziomu gibkości i zdolności jej utrzymania.Gibkość jest jedną z najbardziej ,,kapryśnych'' cech motorycznych, będąc cechą wyćwiczalną zmniejsza się, jeżeli nie jest systematycznie ćwiczona i rozwijana. Gdy po dłuższej przerwie na treningu przeprowadzimy mocne i intensywne ćwiczenia rozciągające, efektem takiego działania będą trudności w poruszaniu się oraz bóle stawów. Zasada ,,Mniej, ale za to systematycznie'' odnosząca się do wielu działań w pracy trenera ma tutaj szczególne znaczenie.
    Czynniki wpływające na poziom gibkości dzielimy na zewnętrzne i wewnętrzne.
Do czynników zewnętrznych możemy zaliczyć porę dnia, temperaturę otoczenia oraz ubiór. Do uwarunkowań wewnętrznych zaliczamy stan emocjonalnego pobudzenia centralnego układu nerwowego oraz stopień ukrwienia mięśni okalających stawy.Niektórzy autorzy przyjmują, że gibkość jest przeciwstawna do siły. Im większa masa mięśniowa, tym mniejsza jest amplituda występujących tam ruchów. Wynika z tego, że duży rozwój siły oraz ćwiczenia siłowe prowadza do ograniczenia gibkości. Zachodzi wtedy też zależność odwrotna brak odpowiedniej relacji między siłą i elastycznością mięśnia ogranicza jego potencjał
siłowy. Trzeba też zaznaczyć, że wykonanie maksymalnej amplitudy ruchu w danym stawie - np.: wykonanie szpagatu poprzecznego tzw. ,,tureckiego ''nie jest dane wszystkim. Decydującą rolę odgrywają tu budowa aparatu wiązadłowego stawu biodrowego oraz oddzielnie przebiegającego wiązadła pachwinowego oraz stany napięcia torebki stawu biodrowego. Tak więc zależności budowy morfologicznej kości udowej i miednicy mogą spowodować, że adept nigdy nie wykona szpagatu tureckiego.
(P. Przybylski 1997)


-Klasyfikacja metod rozwijania gibkości:

W swoich poszukiwaniach dotarłem do następujących metod kształtowania gibkości (metody powtarzające się w poszczególnych klasyfikacjach zostały opisane tylko raz)
Klasyfikacja pierwsza wg. M. Nowak
- metoda aktywna, w skład której wchodzi metoda statyczna i balistyczna
- metoda pasywna
- metoda łączona
W metodzie aktywnej maksimum gibkości stawu osiąga się przez indywidualną aktywność mięśniową. Stosując metodę statyczną rozciąga się dwa segmenty kończyn do granic gibkości utrzymując tę pozycję przez 6-12s. Metoda balistyczna wykonywana jest przez aktywne kołysanie części kończyny, która jest ruchoma w stosunku do części nieruchomej. Ćwiczenia gibkościowe statyczne należy powtarzać kilkakrotnie, natomiast balistyczne co najmniej kilkanaście razy. Metoda pasywna pozwala osiągnąć maksimum gibkości dzięki pomocy partnera lub obciążenia. Nie zaleca się stosowania jej w przypadku zwiększenia ruchomości stawów. Nieumiejętne naciskanie dwóch segmentów stawu może prowadzić do kontuzji. Metoda łączona wymaga od ćwiczącegorozciągnięcia kończyn do granic możliwości, a następnie wykonania maksymalnej akcji izometrycznej z wykorzystaniem partnera.
Klasyfikacja druga wg. R. Jezierski, A. Rybickia
A. podział biorący pod uwagę aktywność ćwiczących
- metoda czynna
- metoda bierna
Do pierwszej zalicza się ćwiczenia indywidualne zapoczątkowane pracą mięśni antagonistycznych w stosunku do rozciąganych i kontynuowane dzięki sile bezwładności aż do momentu włączenia się do akcji mięśni hamujących. W metodzie biernej natomiast wykorzystane jest działanie sił zewnętrznych, takich jak czynna pomoc partnera.
B. podział ze względu na specyfikę pracy mięśniowej
- ćwiczenia dynamiczne
- ćwiczenia statyczne
   Do pierwszej zalicza się ćwiczenia aktywne zapoczątkowane praca własnych mięśni. Należą do nich wymachy i krążenia kończyn, skręty i krążenia tułowia.
Ćwiczenia statyczne charakteryzują się rozciąganiem mięśni i wytrzymaniem określonej pozycji w bezruchu.Należą do nich: ruchy odwodzenia kończyn z wytrzymaniem, szpagaty podłużne i poprzeczne, oraz wytrzymywane skłony tułowia i mostki.
Klasyfikacja trzecia wg. S.A. Solveborn
- stretching
   Jest to coraz powszechniej stosowana metoda rozciągania, której główną zasadą jest: najpierw napiąć mięsień, potem go rozluźnić,a następnie rozciągnąć. Stretching rozpowszechniony został przez publikacje Amerykanina Boba Andersona i Szweda Svena A.Solveborna, chociaż sama zasada rozciągania mięśni stosowana była od bardzo dawna, np.: w systemie jogi, czy w starym chińskim systemie ćwiczeń tai-chi. Właściwie rozumiany stretching polega na stopniowym i ostrożnym rozciąganiu mięśni.Z powodzeniem zastępuje on tradycyjne gwałtowne rozciąganie, które z reguły było niezbyt skuteczne, a w wielu przypadkach
szkodliwe dla zdrowia.
Klasyfikacja czwarta wg. T. Kurz
- rozciąganie dynamiczne
- rozciąganie statyczne aktywne
- rozciąganie statyczne bierne
- rozciąganie izometryczne
Rozciąganie statyczne aktywne to rozciąganie ciała i utrzymanie go w tej pozycji poprzez napięcie mięśni antagonistycznych aktywnych w tym ruchu.
Rozciąganie statyczne bierne polega na rozluźnieniu ciała do pozycji rozciągniętej i utrzymaniu go w takiej pozycji poprzez ciężar ciała lub za pomocą innej siły zewnętrznej. Rozciąganie izometryczne polega na dodatkowym silnym napięciu rozciąganych mięśni w momencie ich rozciągania. Powoduje to odruchowe rozluźnienie a w następstwie wzrost rozciągnięcia mięśni.Metoda izometryczna jest najszybszą i najbardziej efektywną metodą rozciągania. Stosując ćwiczenia izometryczne należy mieć zdrowy i silny układ mięśniowy. Przy rozciąganiu słabej tkanki łącznej możemy spowodować jej uraz lub naderwanie.
Z tych względów metoda ta nie jest wskazana dla dzieci i młodzieży. 


Trening:

W skrócie zapoznam państwa z przebiegiem rozgrzewki i treningu gibkości na mojej sekcji. Bez względu na to jaką metodę rozciągania zamierzamy stosować nie możemy zapomnieć o podstawowych zasadach dotyczących wszystkich ćwiczeń fizycznych. Najważniejszą regułą przed rozciąganiem jest przeprowadzenie wszechstronnej rozgrzewki.


Rozgrzewka:

   W swojej praktyce zaczynam rozgrzewkę od rotacji stawów. Ćwiczący wykonują powolne, obszerne, koliste ruchy w stawach około 10 razy w jedną i drugą stronę. Ćwiczenia zaczynamy od dłoni, nadgarstków, łokci, barków i szyi. Następnie stopy, stawy skokowe, kolanowe i biodra. Ostatnie ćwiczenia to skłony w bok, przód, skręty i krążenia tułowia. Te ćwiczenia wykonywane są w miejscu. Drugim etapem rozgrzewki są ćwiczenia w biegu. Wykonujemy bieg przodem, tyłem, krokiem dostawnym, z unoszeniem kolan, uderzeniami pięt o pośladki i inne ćwiczenia dynamiczne. Po zakończeniu ćwiczeń adept powinien być dobrze spocony i rozgrzany. Te dwie części rozgrzewki trwają około 10 15 minut. Po zakończeniu rozgrzewki przystępujemy,do ćwiczeń rozciągających.

Rozciąganie dynamiczne:
   Ćwiczenia rozciągania dynamicznego wykonujemy przy drabinkach. Robimy dwie serie wymachów nóg. Pierwsze wykonywane są stosunkowo spokojnie, chociaż ze wzrastającą amplitudą ruchu. Druga seria jest szybka i w maksymalnym zakresie ruchu.Ćwiczący wykonuje 8 powtórzeń kopnięć:
ushiro-keage, mae-keage, soto-keage, uchi-keage i yoko-keage. Po pierwszej serii następuje 2 minutowa przerwa na unormowanie oddechu i ćwiczenia rozluźniające mięśnie nóg. 


Rozciąganie izomeryczne:
   Po zakończeniu rozciągania dynamicznego i krótkim odpoczynku przechodzimy do ćwiczeń rozciągania izometrycznego.W każdym ćwiczeniu rozciągamy maksymalnie mięśnie, następnie napinamy od 5 do 10s, rozluźniamy i w ciągu następnych 5 - 10s ponownie rozciągamy. Zwiększamy zakres rozciągnięcia aż do maksimum co zajmuje 4 5 powtórzeń. Po minucie odpoczynku powtarzamy ćwiczenia. Wykonujemy po 3 serie każdego z nich.
   W swojej pracy trenera karate i wykładowcy sportów walki w Katedrze Wychowania Fizycznego i Zdrowia oraz nauczyciela wychowania fizycznego stosuje przede wszystkim dwie metody rozciągania, które patrząc z perspektywy wieloletniego zawodnika i instruktora karate wydają mi się najlepszym sposobem na poprawienie gibkości kończyn dolnych u ćwiczących karate.Są to metody rozciągania dynamicznego i rozciągania izometrycznego. Myślę, że mój artykuł pozwoli chociaż w ogólnym zarysie usystematyzować metody rozwijania tak ważnej cechy motorycznej jaką jest gibkość. 

Witam:)

Miło, że coraz więcej osób odwiedza mojego bloga. Dziękuję wszystkim za zainteresowanie, dzięki temu wiem, że warto to robić i pisać, bo jest dla kogo. Jest to dla mnie bardzo ważne. Małe przerwy w pisaniu są spowodowane moją aktualną pracą, więc proszę o wyrozumiałość. W miarę możliwości będę starała się dodawać nowe wpisy. Na poprzednim portalu pisałam bardziej szczegółów, chciałam wprowadzić Was w klimat wschodniej kultury i tamtejszych obyczajów. Obecnie będę się skupiać na artykułach, będę się starać zawsze napisać coś ciekawego. We wrześniu będę mieć więcej czasu, to postaram się więcej tutaj dodawać. W pierwszym poście pisałam, że musiałam sobie poukładać kilka spraw w moim życiu i rzeczywiście tak jest. Miałam wtedy bardzo kiepski okres, ale udział w tym festiwalu naprawdę dużo mi dał, także pod względem duchowym. Obecnie jest w miarę dobrze, udało mi się zdać ważny życiowy egzamin, jak na razie chyba najważniejszy. Od października zaczynam studia na kierunku Wychowanie Fizyczne. Od dawna było to moim marzeniem i teraz się spełniło. Rozpocznę również treningi w nowym klubie, więc mam nadzieję, że wreszcie będzie wszystko ok. Jednak czasem ciężka praca popłaca i warto walczyć o swoje marzenia.

Pozdrawiam:)

Interdyscyplinarny Festiwal Kultury i Sztuki Japonii:)

Wszystkich adeptów sztuk walki i nie tylko chciałam serdecznie zaprosić na drugi organizowany już Interdyscyplinarny Festiwal Kultury i Sztuki Japonii. Uczestniczyłam w nim w zeszłym roku i festiwal ten na długo utkwił w mojej pamięci. Był to dla mnie akurat kiepski okres w życiu i pobyt tam bardzo mi pomógł, był pewnego rodzaju przełomem i okazją do przemyśleń. Przywiozłam cenne doświadczenia i znajomości ze wspaniałymi ludźmi. Oprócz tego bardzo ciekawe warsztaty, nie tylko z Karate i Gala Mistrzów.

ZAPRASZAM!

Cytaty:)

 Na początek kilka cytatów Wielkich Mistrzów:


„Droga karate zaczyna się i kończy na uprzejmości. Bądź zatem należycie i szczerze uprzejmy przez cały czas.”
„Podążanie drogą Budo jest jak wspinanie się na urwisko - ciągle pod górę bez odpoczynku. Wymaga to absolutnego i nie schlebiającego sobie poświecenia dla tego zadania.”
„Staraj się przejmować inicjatywę we wszystkich sprawach, przez cały czas chronić się przed akcjami rodzącymi się z egoizmu lub bezmyślności.”
„W drodze Budo samoobserwacja daje mądrość. Zawsze przypatruj się swoim akcjom jako możliwości doskonalenia się.”
„Nie jest trudno pokonać w walce byka. Nawet 800 - kilogramowego. Istnieje jednak pewien warunek - nie można się go bać.”
„Droga Budo skupia się na podstawie. Staraj się utrzymać właściwą postawę przez cały czas.”
„Prawdziwą istotę drogi Budo można uświadomić sobie jedynie poprzez doświadczenie. Wiedząc o tym, naucz się, by nigdy nie bać się jej wymagań.”
„Droga Budo zaczyna się w punkcie a kończy na okręgu. Proste linie rodzą się z tej podstawy.”
„Karate jest sztuką i filozofią walki. Nie jest ważna wygrana czy przegrana, ale doskonalenie samego siebie.”
„Wszystkie egoistyczne żądze powinny być spalone w łagodnych płomieniach ciężkiego treningu.”
„Siła bez sprawiedliwości to przemoc. Sprawiedliwość bez siły to nieudolność.”
„Nawet dla człowieka uprawiającego sztuki walki pozycja pieniędzy nie może być ignorowana. Jednak należy się wystrzegać przywiązania do nich.”
„Zawszy pamiętaj: w sztukach walki nagrody za pewne i wdzięczne serce są naprawdę obfite.”
Masutatsu Oyama

„Karate nie oznacza zwycięstwa, ale jest ideą, aby nie przegrać”

„Trenujcie, abyście byli słabi. W tym tkwi siła”
„Zwycięstwo w zwadzie o nieistotne wartości jest głupie - przysparza bowiem prawdziwego wroga na długie lata”
„Mądry kompromis jest wart więcej niż tysiąc zwycięstw”
Gichin Funakoshi

„Aby opanować sztukę walki, trzeba zrozumieć jej filozofię. Ciało bez ducha jest bezużyteczne.”
Yee Ching Wong

„Wojna i zabijanie to zło, ale złem jest również nie być przygotowanym do bronienia się.”
Bodhidharma

„Karate nie można nauczyć się w krótkim czasie w łatwy sposób.”
Anko Itosu  

Witam:)

Witam wszystkich:)!

Po długiej nieobecności i przerwie w pisaniu postanowiłam wznowić działalność bloga. Mój poprzedni blog prowadziłam w portalu onet. Jednak po zmianach, które tam wprowadzili zdecydowałam, że będę kontynuować pisanie na tym portalu. Narazie mało tutaj jest, jednak z czasem będzie się pojawiać więcej nowości. Aktualnie próbuję się odnależć na nowym portalu. Wiem, że długo nie pisałam na poprzednim blogu, dziękuję wszystkim za wyrozumiałość.

Pozdrawiam:)

Kontynuacja bloga: http://karate-moja-pasja.blog.onet.pl/